De Brusselse minister las nooit een boek van Kristien Hemmerechts en de schrijfster zal nooit op Annemie Neyts stemmen. Beiden hekelen ze de schroom die de Vlaamse identiteit kenmerkt. Vacature trok met de waarde-enquête naar het vrouwelijke politieke en literaire geweten van Vlaanderen
Staat de vrouw verder in de literatuur dan in de politiek?
Annemie Neyts: Mevrouw Brundlandt, de voormalige Noorse premier, zegt dat vrouwen vandaag een grotere rol in de politiek kunnen spelen omdat de politiek gedevalueerd is. Daar is misschien iets van aan… Ook in de literatuur zijn we er op vooruitgegaan: ik denk dat er tegenwoordig minder geleuterd wordt over damesliteratuur. Nu heb je gewoon vrouwen die boeken schrijven en mannen die boeken schrijven.
Kristien Hemmerechts: In ‘Netwerk’, een nieuw handboek over literatuur, wordt ik nochtans onder de hoofding ‘vrouwenliteratuur’ ondergebracht. Vreselijk!
Schrijft Annemie Neyts ooit een roman?
Annemie Neyts: Ik kan mijn gedachten haarfijn verwoorden en ik maak mijn toespraken zelf, maar ik kan geen fictie schrijven. Ik hou het bij de werkelijkheid. Kunst voegt iets toe aan die werkelijkheid. Die gave heb ik niet. Ik heb er trouwens heel lang over gedaan om te ontdekken dat ook kunst hard werken is.
Kristien Hemmerechts gaat Tom Lanoye uiteindelijk niet vergezellen op zijn Antwerpse Agalev-trip.
Kristien Hemmerechts: Ik heb overwogen om op die Agalev-lijst te gaan staan omdat in Antwerpen het zwaard van Damocles -dat Vlaams Blok heet- boven onze hoofden hangt. Maar het politieke discours is me te verschillend van dat van de literatuur. Ik ben heel slecht in vergaderen en samenwerken: ik moet steeds gelijk hebben en vind de anderen vaak dom. Daarom wil ik niet meer in jury’s zitten; ook daar moet je tot een consensus komen. (kijkt de minister aan) Jij zit in dezelfde partij als Ward Beysen. Dat zou ik ondraaglijk vinden. Wie aan politiek doet moet denken in termen van wat haalbaar is, als schrijfster ontferm ik me over wat niet haalbaar is. Dat is net zo heerlijk aan schrijven.
Annemie Neyts: Ja, maar er is een verschil tussen compromissen sluiten en jezelf compromitteren. Kristien vindt in eenzelfde partij zitten als Ward Beysen al compromitterend. Je zou kunnen zeggen dat uitgegeven worden door een uitgeverij die ook nog x, y en z uitgeeft evengoed compromitterend is. In landen met jonge democratieën zie je een wildgroei aan nieuwe partijen omdat iedereen het bij het juiste eind denkt te hebben en enkel in een partij meent te kunnen functioneren waarin anderen het 100 procent met hen eens zijn. Dat moet je dus kunnen overstijgen, hé. Ik kan het wel onverstandig vinden dat iemand een toneelstuk
afbreekt dat hij niet gezien heeft. Maar daar ben ik niet verantwoordelijk voor.
Milieu
Annemie Neyts: Ik vind het prachtig dat de groenen in de regering zitten. Maar ik hou niet van stromingen die neigen naar eco-fascisme. De visie waarin de mens ondergeschikt gesteld wordt aan de aarde vind ik vrij gevaarlijk. In Vlaanderenis deze visie gelukkig nauwelijks aanwezig.
Kristien Hemmerechts: In zekere zin is er wel iets van aan. Het lot van de mens hangt toch af van het systeem? Ik ben zeer somber over het milieu. Maar ik weet niet of ik zo groen ben, bewust groen zijn lijkt me erg ingewikkeld. Toch is elk beleid dat het milieu niet prioritair stelt per definitie een korte termijn-beleid.
Annemie Neyts: De UNO komt voortdurend met zeer beangstigende rapporten naar buiten, maar ook zij hebben geld nodig. Daarom worden de dramatische kanten altijd extra belicht. De laatste cijfers over het aantal Afrikaanse HIV-besmettingen zijn werkelijk verschrikkelijk. Maar ik vind dat er op zijn minst evenveel redenen zijn om er aan te blijven werken, dan om te stellen dat
het nooit goed zal komen met deze wereld.